شاید بنویسم شاید...

سلام به همه دوستان

امدم بنویسم اگر دلم راضی بشه

بعد فک کنم ی هفته امدم درست نشستم پای سیستم

بدون هیچ فکر اضافه ای

روزا که همش مطب هستم پام که میرسه خونه ی ناهار شامی میخورم و روز از نو روزی از نو

شاید ی چندتایی اس ام اس رد و بدل بشه یا نشه 

شب که اونقده بد میخوابیدم و از خواب میپرم که نمیفهمیدم خوابم یا بیدار و باز ی دنیا اشک از خوابای که میددیدمو بعد دوباره میخوابیدم

خلاصه اینکه ممنونم ازتون که یادمون بودین و هستین و دور و نزدیک هرچی بود ممنونم 

این چند روز بشدت برام سخت بود بشدت که میگم از هیچی خبر نداشتم

زمانی که فهمیدم ی روانی بیشتر نبودم هیچی حالیم نمیشد تا چند روز بعدش که یکی همکارام دیدم و تونستم باهاش حرف بزنم

بدون هیچ حرفی اشکام راه افتادن

میگفت بهار بهت گریه نمیاد بهت خنده فقط میاد

انقده داغون بودم که خودمم نمیدونستم کجام

توی خونه که ی جورایی گرفته بودم و قران بدست میزدم زیر گریه

حتی رفتن پارچه پالتوی دادن بدوزن شاید روحیم عوض بشه(اما فک نمیکردن مشکلم چیزه دیگس)

مامان رفته بود ی سینی پذیرایی خیلی خوشگل خریده بود که فقط تنها حرفی از دهنم درامد گفتم مرسی خوشگله

ی ناهار و شامی میخوردم اخر از همه سر سفره بودم و اول از همه پا میشدم

توی مطب که خدا میدونه چطوری بودم 

و حالا هشت روز رد شد از بدترین واقعه ای که هنوزم که هنوزه باورش سخت شده برام

و روزامو با قران و صلوات گذروندم و هنوزم میگذرونم 

به ایه های که یقین منو بیش از بیش کردن و باهاشون عجین شده

و به حرفای که بین من و خدا رد و بدل شد

و روز جمعه حرفی از بی بی سید شنیدم که در گوشم گفت فقط کمی صبر کن خدا خودش کمک میکنه

الان انقده حرفام گیج کننده اس که امدم بریزنمشون اینجا و برم 

انقده حرف مونده که نوشتن یادم رفته

شاید برم ی نقاشی کنم شاید کودک درونم بیدار بشه

شاید 

شاید شاید

خیلی خیلی قاطی پاتی نوشتم

شاید اصلاحش کنم