زبانِ نگاه

نشود، فاش کسی آنچه میان من و توست

تا اشارات نظر، نامه رسان من و توست

گوش کن! با لب خاموش سخن می گویم؛

پاسخم گو به نگاهی که زبان من و توست

روزگاری شد و کس مرد ره عشق ندید،

حالیا چشم جهانی نگران من و توست

گرچه در خلوت راز دل ما کس نرسید،

همه جا زمزمه عشق نهان من و توست

این همه قصّه فردوس و تمنای بهشت

گفت و گویی و خیالی ز جهان من و توست

نقش ما گو ننگارند به دیباچه عقل،

هر کجا نامه عشق است، نشان من و توست

سایه! ز آتشکده ماست فروغ مه و مهر،

وه از این آتش روشن که به جان من و توست